Corona tunnelvisie door een rietje

De coronacrisis… wie kent haar niet. De hele wereld is de ban van de angst. Of dat helemaal terecht is laat ik graag aan de historici die de huidige experts en leiders zullen beoordelen op hun crisismanagement en de gevolgen ervan voor de samenleving. Ik hoop dat mijn M-Getal dan meegewogen wordt in alle analyses. M-Getal? Ja, dat lijkt me een waardige tegenstander van het R-Getal. Mijn ‘M’ staat dan voor de Maatschappelijke en Menselijke Schade die het gevolg is van alle maatregelen voor jong en oud. Het is heel schrijnend om vast te moeten stellen dat in alle overwegingen, afwegingen en besluiten er feitelijk geen echte balans gezocht wordt tussen het R-Getal en het M-Getal. Bijzonder vreemd. Dat doet vermoeden dat de enorme maatschappelijke en menselijke schade ondergeschikt is? Dat kan toch helemaal niet? Als overheid kun je toch niet één kant op kijken? Of toch? En als ze al één kant opkijken, wie gaat er dan corrigerend optreden?

“IK VREES DAT HET PARLEMENT, DE EERSTE KAMER, DE MEDIA EN HET VOLK DE CONTROLE OP HET KABINET IS KWIJTGERAAKT.”

Deze week heeft de Eerste en de Tweede Kamer ingestemd met de noodwet. Waar is de toezichthouder dan? In dit geval heeft de toezichthouder, zijnde het parlement en de Eerste Kamer niet of nauwelijks doorgevraagd wat de negatieve effecten zijn van alle maatregelen; in het bijzonder de avondklok. Ik volg alle debatten, maar hoor toch echt niemand doorvragen naar het M-Getal. Hoe komt dat eigenlijk? Ik vrees dat het parlement, de Eerste Kamer, de media en het volk de controle op het kabinet is kwijtgeraakt. Zelfs de rechter is de controle kwijt. Een uitspraak ’s middags werd even later weer on hold gezet.

“ANGST IS DE STRATEGIE EN DE TUNNELVISIE IS DE KOERS.”

De macht is wel erg duidelijk gecentraliseerd… om het maar keurig uit te drukken. Maar hoe kan dat? Waarom geen controle als controle van levensbelang is geworden in een samenleving? Angst is het antwoord. Angst is de strategie en de tunnelvisie is de koers. Feitelijk had de koers perspectief moeten zijn, maar helaas. Het werd tunnelvisie zonder lichtpunt, met continu gewijzigde routekaarten en vooral met geen inmenging van derden. Een tunnelvisie kenmerkt zich door twee fundamentele dingen: in de eerste plaats heeft een tunnel geen ramen waardoor het zicht op de buitenwereld (de werkelijkheid) niet meer voelbaar wordt. Misschien wel zichtbaar via voorlichters, internet en media, maar niet meer binnenvoelbaar. Het gevolg is dat elke mate van empathie, sympathie en compassie afvlakt. Daarom is het nog steeds wachten op een herdenkingsmoment voor alle slachtoffers. Dat moment zou er komen, maar het heeft even geen prioriteit. In de tweede plaats kun je in een tunnel niet keren. Dat is levensgevaarlijk vanwege het tegenliggende verkeer. Voortschrijdend inzicht is de achteruitkijkspiegel die ontbreekt in de auto die in een tunnelvisie terecht is gekomen.

“IN EEN LEVENSBEDREIGENDE CRISIS IS DIT DE ECHTE CRISIS.”

Wanneer is er sprake van tunnelvisie in een rietje? In een crisis van formaat is het gidsen van het volk naar de nooduitgang de belangrijkste, primaire doelstelling. Niets is belangrijker dan samen de nooduitgang te halen. Daarna kun je kijken hoe samen verder te gaan. Feitelijk is #samensterk daarvoor bedoeld. Het wordt echter redelijk foutief gebruikt. Er is namelijk geen gids en de routekaarten naar de nooduitgang waren er eerst niet, toen kwamen ze in allerlei varianten, daarna werden ze niet gebruikt en nu komen er weer nieuwe kaarten. In een levensbedreigende crisis is dit de echte crisis. Het volk krijgt hierdoor geen perspectief op de route en de timing richting de nooduitgang. Dat zorgt ervoor dat burgerlijke ongehoorzaamheid zich meldt op hoop van overleven.

“IN EEN CRISIS GAAT DE CRISISMANAGER ACHTER EEN TAFEL OF BUREAU ZITTEN EN NEEMT HET VOLK MEE IN DRIE VRAGEN: WAAROM, HOE EN WAT.”

De overheid is blijkbaar geen professionele gids en alle beschikbare gidsen (supercrisismanagers) worden buiten de deur gehouden. De persconferentie laat feitelijk zien hoe mismanagement in een levensbedreigende crisis visueel eruitziet. Een persconferentie is een media-instrument om iets nieuws te melden en is NOT DONE in een crisis. In een crisis gaat de crisismanager achter een tafel of bureau zitten en neemt het volk mee in drie vragen: Waarom, Hoe en Wat. Een zittende crisismanager maakt zich onderschikt, ondernemend en krachtig tegenover de crisis. De werkhouding wekt vertrouwen omdat het volk ziet dat er mensen meteen aan de slag zijn gegaan. Cuomo in New York heeft er een Emmy Award voor gekregen. Het was mooi geweest als hij ook nog de waarheid had verteld over de zorginstellingen, maar daar ging mijn punt niet over.

“WE WORDEN MET EEN KLUITJE IN HET RIET GESTUURD.”

Naast de zittende crisismanager is het belangrijk om IEDERE DAG het volk mee te nemen in de voortgang. Geen voortgang wekt angst en paniek. Alles wijst erop dat de angststrategie zonder controle het land, de natie en het volk in een kleuterklas heeft omgetoverd waarin meesters Mark en Hugo ons vertellen dat er weinig ruimte is voor versoepelingen. Wat ze ons niet vertellen is wat er eigenlijk allemaal wel kan als het uitgangspunt was gebleven dat een gesloten samenleving een stervende samenleving wordt. We worden met een kluitje in het riet gestuurd. Tunnelvisie door een rietje.