Het is beroepsdeformatie. Helaas, ik kan het niet laten. Ik zal altijd naar gastvrijheid kijken, er iets bij voelen en er ongetwijfeld iets van vinden. Vakanties jagen de verwachtingen van gastvrijheid enorm op. Dat geldt zeker voor een gastvrijheidsondernemer. De voorpret van een vakantie geeft ons blijkbaar allemaal een idyllisch en utopisch voorgevoel. Alles lijkt beter in een vakantiestad, oord of land. Het verlangen naar het welbehagen bij een droomvakantie heeft menig zeepbel ter plaatse doen ontploffen. Er zijn zelfs tv-programma’s in het leven geroepen die vakantiedrama’s keurig in kaart brengen. Nederland had lange tijd zelfs een ‘vakantieman’ die als hoeder van de vakantiebeleving furore maakte op de nationale televisie.

“Ik zal altijd naar gastvrijheid kijken, er iets bij voelen en er ongetwijfeld iets van vinden.”

Waarom vallen zoveel vakanties in het water, figuurlijk gesproken? Zijn onze verwachtingen te hoog gegrepen? Het over-romantiseren van een welverdiende vakantie is feitelijk een hormonenzaak. Gelukshormonen worden in groten getale aangemaakt bij de wens en hoop op ‘de mooiste vakantie ooit’. Het gras is op z’n groenst op de weilanden van het vakantieadres en de stranden zijn witter dan wit. De digitale wereld laat ons ook dit soort fake foto’s zien op al die mooie sites. De werkelijkheid houdt helaas geen rekening met de hormonendroom en de echte wereld is ontegensprekelijk keihard. De foto’s op de booking sites waren misschien toch ook een beetje fake?

“Het over-romantiseren van een welverdiende vakantie is feitelijk een hormonenzaak.”

Ons recente weekje Napels met het gezin ontstond vanuit het romantische beeld bij Napoli. Niet vanwege de pizza-cultuur, maar toch veel meer vanuit de mode- en koffiecultuur waarmee ons brein was gevoed. Bij aankomst op de luchthaven kregen we al een eerste beeld bij de werkelijkheid en in de stad werd het imago van de City of Romance ontdaan van alle franjes. Wat een enorme bende. Eigenlijk is de stad een afvallige stad. Dromen bleken echt bedrog, Marco. Overal ligt troep, afval en rommel. De straten zijn allemaal opgebroken en alle gebouwen hebben graffiti of staan er krakkemikkig bij. Het stadspark kent geen groen meer en de weg naar de Vesuvius is bezaaid met het huisafval van de laatste jaren.

“Dromen bleken echt bedrog, Marco. Overal ligt troep, afval en rommel.”

Het meest bijzondere is het verkeer dat zich niet houdt aan regels, lichten en lijnen. Rijden in Napels lijkt meer op Russisch roulette. Onze kinderen konden er allerminst om lachen. Vanaf de eerste minuut was het ‘niet welkom hier’ heel erg voelbaar. De stad straalt uit dat toeristen beter thuis kunnen blijven. Na een aantal gesprekken met stedelingen werd die gedachte bevestigd. Napels is een eigen wereld, met eigen regels en eigen gewoontes. De inwoners hebben hun eigen Monaco gebouwd op de afvalberg van een afval-maffiastrijd? Gelukkig maken ze in Napels de beste pizza en koffie ter wereld. Ons bezoek aan Pompeii heeft alles goed gemaakt. Gastvrijheid in Napels ligt helaas nog steeds onder een dikke laag as en puin. Wanneer wordt het opgegraven?