In mijn boek ‘Gastgevers in Geluk’ eindig ik met de vraag of er toch niet een Partij van de Gastvrijheid moet komen. Het is ongetwijfeld een gestoorde gedachte, maar is het dat ook van al die andere politieke partijen dan? Eigenlijk is ‘Gastgevers in Geluk’ een manifest tegen de heersende culturele afbraak van empathie jegens elkaar. Dat is natuurlijk een heftige zin maar wat mij betreft geen onwaarheid. Het is mijn overtuiging dat we aan deze zijde van de aardbol in een gigantisch welvaartsparadijs vertoeven en dat mededogen het steeds zwaarder heeft. Compassie is de vruchtbare grond waarop gastvrijheid groeit en bloeit. Helaas groeit compassie als welvaart afneemt, dus dat is nogal een humane paradox.

“Eigenlijk is ‘Gastgevers in Geluk’ een manifest tegen de heersende culturele afbraak van empathie jegens elkaar.”

De digitale revolutie zet een turbo op mijn overtuiging en gastvrijheid wordt nu een grote uitdaging. Dat compassie en gastvrijheid Hospitality niet meer vanzelfsprekend zijn in het land van de Gouden Eeuw bleek afgelopen dagen eens te meer in het gast-onvriendelijkheids-drama van Lili en Howick. Los van de vreselijke tienjarige procedure kreeg het Armeense gezin in 2017 te horen dat ze Nederland moesten verlaten. De moeder liet de kinderen achter op de dag van haar vertrek en alle Nederlandse instanties besloten in koor dat de kinderen ook moesten vertrekken. Afgelopen vrijdagavond sneuvelde het laatste verzoek om uitstel van uitzetting naar Armenië door de voorzieningenrechter in Amsterdam. Hij was van mening dat alles pico bello geregeld was in Armenië en keek opnieuw in het geheel niet naar de volledige integratie, opvoeding, opleiding en vriendschappen in Nederland van de twee ingeburgerde kinderen. De kinderen namen het heft in eigen handen en gingen er vandoor vlak voor de uitzetting. Tegelijk bleek dat de moeder in Armenië niet voor de kinderen zou kunnen zorgen wegens ziekte. En toen gebeurde het…de ijskoude politiek bezweek voor de angst dat het fout zou gaan met de verdwenen kinderen. De media zou exploderen als er niet snel een oplossing zou komen. En inderdaad, de staatssecretaris besloot zaterdagmiddag dat de kinderen mochten blijven. D66 en ChristenUnie hebben zich hard gemaakt voor een spoedeisende humane oplossing. Hoe vreemd is het toch dat we iedere zomer steeds meer toeristen hartelijk welkom heten in ons mooie Nederlandse paradijs, maar dat we twee kinderen of eigenlijk vierhonderd kinderen aan hun lot overlaten. Wint hier de toeristenbelasting het van onze maatschappelijke verantwoordelijkheid?

“De digitale revolutie zet een turbo op mijn overtuiging en gastvrijheid wordt nu een grote uitdaging.”

De hele affaire toont opnieuw aan hoe belachelijk ons Nederlandse politieke Gastvrijheidsmodel werkt. Het is misselijkmakend en de laatste peiling van Maurice de Hond laat zien dat de culturele afbraak van mededogen nog een lange weg te gaan heeft. Gelukkig wint de stem van het volk altijd en geeft social media ons allemaal een eigen politieke stem. De stem van Prinses Laurentien bij Jeroen van Inkel heeft ongetwijfeld geholpen. Zij reageerde vrij helder en duidelijk over de ontstane situatie:”De kinderen zijn onschuldig. Er moet een oplossing komen.” Dank ook aan alle serieuze media en vooral aan Jeroen Pauw die niet eerder zo boos werd op tv over deze hele kwestie. Deze week mag ik iedere dag weer een gastvriendelijkheidslezing geven in dit mooie land. Bedrijven, organisaties en instellingen voelen dat gastvrijheid onder vuur ligt en dat er een nieuw verhaal gevraagd is voor dat wat ons verbindt. Lieve Politici, ik ben ieder moment beschikbaar voor een inspirerende keynote over de kracht van gastvrijheid in het meest welvarende land op deze planeet. Be my guest!