Gastvrijheid in de politiek?

Gastvrijheid. Ik kan er wel een boek over schrijven. Dat heb ik dus ook gedaan: Gastgevers in Geluk werd een hospitality roman over de kracht van gastvrijheid in een digitale samenleving. Het boek is een roman en zeker geen wetenschappelijk boek. De waarheid is het ook niet, eerder gezond verstand. Het boek werd in de eerste plaats een manifest voor een betere samenleving.

De afgelopen Algemene Politieke Beschouwingen in de Tweede Kamer der Staten-Generaal laten zien dat gastvrijheid soms ver te zoeken is. De democratisch gekozen volksvertegenwoordigers hebben te vaak hun slechte kant laten zien. ‘Schelden scoort’ is het nieuwe credo. Ik denk dat ze geïnspireerd zijn door Lil’Kleine of Johan Derksen. Beide heren hebben bewezen dat grof taalgebruik een uitermate goed recept is voor een groot succes. Toch zijn beide heren in de eerste plaats entertainers en heb ik veel respect voor de wijze waarop ze verschillende doelgroepen animeren met hun gekke teksten en bekken. Tegelijk vraag ik me af welke culturele waarde deze artiesten toevoegen in onze samenleving. Voegen ze iets warms of iets kouds toe? Hoe dan ook is het hilarisch en dat is in deze tijd ook wat waard.

“De democratisch gekozen volksvertegenwoordigers hebben te vaak hun slechte kant laten zien. ‘Schelden scoort’ is het nieuwe credo.”

Wat mij betreft is een samenleving in de eerste plaats gebaat bij warme populisten die de samenleving versterken en niet verkillen. Maar ja, de oerkracht van verbaal geweld is blijkbaar het beste recept voor een groeiend electoraat. Stoer roeptoeteren en naaktselfies bij het zwembad erotiseren, blijkbaar? Politiek is daarmee de entertainmenttoer opgegaan en script de grofste teksten om (precies getimed) het grote publiek te bereiken. Onze mini-Trumpies hebben geleerd dat schelden wordt beloond en maakt het verder weinig uit dat alle kinderen naar dit onwenselijke voorbeeldgedrag kijken.

Generatie Z heeft toegang tot alle mogelijke media en zal ongetwijfeld genoten hebben van de platte woordenwisselingen in het huis van de democratie. De Voorzitter van de Tweede Kamer (mevrouw Khadija Arib) greep uiteindelijk in en vroeg onze volksvertegenwoordigers om zich te gaan gedragen. Ze had gehoord dat er nogal negatief gereageerd werd in de samenleving op de heftige woorden in de Tweede Kamer.

“Stoer roeptoeteren en naaktselfies bij het zwembad erotiseren, blijkbaar? “

Ik vind het onbegrijpelijk dat ze niet meteen ingreep toen de scheldpartijen van start gingen. Sterker nog, Wilders daagde haar uit en vroeg “of zij er wel zin in had”. Het werd de aftrap van een historische scheldpartij waar we intussen al niet eens meer bij stilstaan. Ik zou een Parlementair Onderzoek wel op zijn plaats vinden. Gelukkig bleef Mark Rutte een ware gentlemen en kunnen we in het buitenland de schade op die manier beperken. In de klas van mijn kinderen worden gele en rode kaarten voor veel minder getrokken. Politiek is geen entertainment, maar een algemeen publiek bestuur met de hoogste voorbeeldrol. De gastvrijheidsgraad van de Tweede Kamer is verdwenen en de Maître d’Hotel is het overzicht en het respect kwijt. Ik ga alle leden van de Tweede Kamer mijn boek sturen over gastvrijheid. Het hartelijk welkom is weggelopen.

In mijn boek ‘Gastgevers in Geluk’ eindig ik met de vraag of er toch niet een Partij van de Gastvrijheid moet komen. Het is ongetwijfeld een gestoorde gedachte, maar is het dat ook van al die andere politieke partijen dan? Lees het in de blog: Partij van de Gastvrijheid.